مطابق بند اول
دستورالعمل شماره ۱۷ روابط
کار که وزارت کار و امور اجتماعی در سال ۱۳۹۰ صادر کرده است: «ترک کار عبارت است از فسخ یکجانبه قرارداد کار از
طرف کارگر بدون مجوز قانونی. برای محققشدن ترک کار، کارگر میباید قصد و نیت
انجام چنین عمل حقوقی را داشته باشد، بنابراین در صورتی که قصد و نیت فسخ قرارداد
وجود نداشته باشد، عمل انجامشده (عدم حضور در کارگاه) ترک کار محسوب نمی شود»
وزارت کار و امور اجتماعی در سال ۱۳۹۰ دستورالعملی درباره مقررات ترک کار صادر کرده است. بر اساس بندهای چهارم و پنجم این بخشنامه، در صورتی که کارگری ترک کار کند، مستحق دریافت مزایای پایان کار و حق سنوات نیست.
بر اساس قوانین کار و تأمین اجتماعی، یکی از وظایف کارفرما در مقابل کارگران این است که آنها را بیمه کند. در صورت تخلف کارفرما، کارگران میتوانند نزد اداره کار شکوائیهای با موضوع عدم پرداخت حق بیمه تنظیم کنند، اما مجاز به ترک کار بدون اطلاع قبلی نیستند.